Foto: Sascha Teschner

ik zie je nog staan
aan beide kanten van het verhaal;
als binnen- en buitenkant slechts
gescheiden door het velletje
van een ballon. de eerste ademstoot
is vaak het lastigst maar dat
is inherent aan rubber.

1e helft
dit is hoe wij doen omdat
wij liefst zo zijn zoals iedereen
van buiten ons graag zou willen zien.
wij plannen in de tijd terug en bouwen;
we bouwen vooral heel graag
dromen voor de vuist weg.
–schel fluitsignaal–
jij schiet, ik ren; in de lucht
oordeelt de kromme over ons
succes, winst of verlies,
held of schlemiel. ik oordeel niet
over jou als mijn schot
ons doel voorbijschiet.
want dat is hoe wij doen: zo
en niet anders.

2e helft
dit is hoe een dialoog
uit de zestiger jaren
zich ook had kunnen ontspinnen:
‘hey tuup, wen je wat te lache wil, doe eens daar kijken.’
‘ouwieë man, wat hebbe ze daar doen neerzette?
ram een betonne sjtadion of wat hey?’
‘jow, sjiek wah!’
‘maar, hoezo bloos?’
‘ja, boeie!’
dus, dit is hoe wij doen.
wij houden van onze fouten nog voordat
we ze maken. nog voordat iets mislukt
omarmen we met zijn allen
het schrijven van een historie
het dromen van een monument.
zo dus, en niet anders!