Foto: Luc Lodder van [ o ] luclodder fotografie
bij het garagebedrijf met rood dak en witte stippen
staan lelijke projectontwikkelaars te wokken.
ze bijten nepparels kapot
die anders onbekommerd wegkwijnen
in de bestemmingsplannen
voor de verloederde kinderdijken.
de monsterlijk grote indiaan glimlacht
al leunend tegen de muur van de gemeenschap
en kijkt voorbij de junkenhel:
de vivo bestaat nog in kerkrade.
het beschimpte verleden
loopt door de stad op zoek
naar economische bedrijvigheid
en een kunstenaar die daar iets mee kan.
een treurtrip is geen slecht idee
zolang nog niet alle geschiedenis
rücksichtslos uit de stad is gesloopt.
murals als troostende pleisters
onttrekken de wonden
van de rauwheid aan het zicht.
het verleden deelt al lang
niet meer de lakens uit maar
de vivo bestaat nog in kerkrade.
het kan altijd nog erger:
eindhoven: de grande dame
van troostrijke lelijkheid.
de modernistisch natte droom
van beton zet mooie architectuur
tegen wanstaltige gedrochten.
john f kennedy gooit een strike
alvorens volgende verdoemde oorden
te annexeren en het spuugmooie
verspreidingsgebied te vergroten
met aandoenlijke treurnis.
brabant kan in zijn geheel trouwens
onbekommerd wegkwijnen, want
de vivo bestaat nog in kerkrade.
Noot: dit gedicht gaat over het boek ‘Treurtrips’ van Mark van Wonderen. Naar aanleiding van dit boek was Mark in Heerlen om een lokale treurtrip te houden met geïnteresseerden . Over deze treurtrip werd ook verslag gedaan door Dagblad De Limburger. Lees het verhaal van Siebrand Vos hier: https://www.limburger.nl/cnt/dmf20200301_00149828/heerlen-reis-waard-voor-liefhebbers-ontroerende-lelijkheid-stelt-schrijver-treurtrips