blauwe waas daalt
eenzaam als een deken op
de spiegeling van niet-belopen tegels.
de flessenglas afvalcontainer
wacht ongeduldig hoopvol
op een volgende donatie,
een storting die het plein weer
wakker schudt uit een onwerkelijke slaap.
de ezel draagt enkel stilte op zijn rug
en langzaam maar zeker
komt de stad weer op adem.

leegte vertelt een verhaal
van skaters en stuntfietsers
die zich uitleven voor tribunes
vol met honderden afwezigen,
van rondleidingen voor duiven
door straten en stegen
langs winkels en murals
in de kilte van
de uitgesleten loop,
van ontmoetingen
gesprekken en discussies
die nooit zullen plaatsvinden
door de mistroostige eenzaamheid
van het macabere isolement.

woorden sterven weg
ik kus mijn stad
ik hou van haar.