stadsdichter heerlen

De tafels hebben hier geen nummers
maar namen: de olie, de pan, de meterkast.
Het wiel is geen tafel maar dat spreekt voor zich.

Onze honger naar hoop is op
we zien jouw schim langzaam versmelten
met de schaduwen. Na negentien jaar nog steeds
dood; gestold bloed heeft de tijd niet gestopt.

'Och joa,
't woare toch waal get lüj
op de bee, noa de mes.'
Nog ee beer, Wiel?

Hoe verwerk je woorden
tot die ene zin van het leven
in het Algemeen Beschaafd Heerlens?

Het mooist waren de schoenenhalf rood, half zwart in leder gestiktepatronen van… ja van wat eigenlijk?Wit-grauwe veters, rafelendzonder nestels die de boel bijeen houdenen dan betreed je al klikklakkendhet podium van gepolijst houtde strakke banen, de diepe...

Weet jij hoe laat het is? Tijd reikt
verder terug dan wij vooruit kunnen
komen op een brede baan.

Mijn naam zweeft door de stille straten op en neer.
Gefluisterde verlangens werpen schaduwen
vooruit. Ontwaar ik daar jouw liefste lach alweer?

de dag begint niet meer op tijd
nu duisternis als net zich sluit.
als kilte drijft de warme gloed
verzuchtend door de lege straat

de onberispelijke man klimt
gekoesterde doelen, hoge weide stadszicht;
beklemmende tonen vervalsen de melodie.

Wat zegt het
dat de poppenspeler een masker draagt
hij zo spieren traint die misschien nodig zijn?